στον ίδιο πλανήτη, όμως δύο ώρες διαφορά
στην ίδια ήπειρο, όμως οκτώ ώρες δρόμος
(από άκρη σε άκρη, χωρίς καθυστερήσεις)
στον ίδιο κόσμο, όμως με άλλη γλώσσα
στο ίδιο σύμπαν, όμως με άλλη θέα
(ευτυχώς το φεγγάρι ξεγελάει, όταν φαίνεται)
τόσοι άνθρωποι ταξιδεύουν συνέχεια
σου λέει ο εαυτός σου να σε παρηγορήσει
προσπαθώντας να σε κάνει σαν τους άλλους
τόσες ψυχές ξενιτεύονται, για τόσους λόγους
σου λέει και επιμένει να ξεχαστείς
προσπαθώντας να σου χρυσώσει το χάπι
το χάπι όμως είναι πικρό
στυφό, με γεύση μεταλλική
αλλά το καταπίνεις από ανάγκη
μια ανάγκη να ξανασηκωθείς
τώρα πια πάνω στα δικά σου πόδια
με την ελπίδα να περπατήσεις πίσω
πίσω στα μέρη που έμαθες,
που αγάπησες γι’ αυτό που ήταν
όχι γι’ αυτό που σου έδιναν
και όπου πηγαίνεις πλέον μετά
θα είναι δικιά σου επιλογή
όποτε και όταν εσύ το θες, ελπίζεις…
ακόμη και στη χώρα που σε πέταξε στον κόσμο
– με τόσους τρόπους και έννοιες –
θα γυρνάς ξανά, και ξανά, για να θυμάσαι
πως γη δεν είναι μόνο κτίρια και τοπία
αλλά αναμνήσεις και συναισθήματα
ποτισμένα στο μυαλό και στα σωθικά μας
οι άλλοι άνθρωποι φταίνε για όλα αυτά
και εσύ που τους επιζητάς
σαν δέσμιος από τη φύση σου
όμως, πλέον, εδώ, αυτό το αίσθημα αδημονίας
είναι το μόνο που κρατάει εσένα ακόμη άνθρωπο
οριακά
με τη μαυρίλα μέσα σου να παραπαίει,
έτοιμη να σε πετάξει ακόμη πιο μακριά
και από τη χώρα που θα σε σκότωνε αν έμενες
και τότε ο κόσμος να φοβάται
το θέαμα που θ’ αντικρίσει
αν έχει ποτέ την ατυχία και φτάσουμε εκεί
γιατί τίποτε χειρότερο από ένα ον χωρίς εκτίμηση
χωρίς κατανόηση για τη ζωή των άλλων
εξ αιτίας της δικιάς του απώλειας
κρατάω όμως ακόμη την ελπίδα
πως θα προλάβουμε τα πάντα
έστω και, ως συνήθως, τελευταία στιγμή…