Το θυμάμαι σαν χτες.. Ανυποψίαστος, πήγα να ψωνίσω χαρτί και μελάνι για τον εκτυπωτή μου χωρίς να φανταστώ τι θα ακολουθούσε. Είχα ακούσει γι’ αυτό το on-line παιχνίδι που έλεγαν World of Warcraft, αλλά μου είχε φανεί περίεργο πως κάποιοι έδιναν λεφτά κάθε μήνα για να έχουν πρόσβαση. Κι εμένα μου άρεσαν τα RPG, αλλά προτιμούσα να τα πληρώσω μία φορά κατά την αγορά και μετά να παίζω όποτε θέλω χωρίς να έχουν ανάγκη το Internet για να δουλεύουν. Εκείνη τη μέρα όμως την πάτησα από το πιο κλασικό κόλπο στο βιβλίο με τις απάτες.
Δίπλα στο ταμείο, όπως πήγα να πληρώσω, σα να ήταν καραμέλες ή σοκολάτες, είχαν βάλει μία στοίβα με DVD του Warcraft όπου μπορούσες να παίξεις 2 εβδομάδες για 2 ευρώ. Μου φάνηκε πολύ οικονομική ευκαιρία ώστε να δω τι είναι αυτό το παιχνίδι που όλοι έκαναν τόσο μεγάλο θέμα εθισμού και πώρωσης. Και μετά θα το έκοβα. Αλήθεια.. αυτό πίστευα..
(Σε αυτό το σημείο να αναφέρω πως μια συνηθισμένη τακτική των εμπόρων ναρκωτικών είναι να σου δίνουν την πρώτη δόση πολύ φθηνά ώστε να κολλήσεις διότι μετά θα είσαι διατεθειμένος να κάνεις οτιδήποτε για να ικανοποιήσεις τις νέες ορέξεις σου. Ναι, μόλις συνέκρινα τη Blizzard με εμπόρους ναρκωτικών.)
Περίπου μία εβδομάδα μετά, στις 4 Δεκεμβρίου του 2007, ενώ ήμουν μόνος και έρημος σε ένα άδειο δωμάτιο φοιτητικής εστίας στην Αγγλία, έβγαλα το DVD από την τσάντα και σκέφτηκα να το δοκιμάσω. Διάβασα τις περιγραφές και διάλεξα τον πιο ταιριαστό χαρακτήρα σύμφωνα με τις προτιμήσεις μου, φτιάχνοντας λίγο βιαστικά την εμφάνισή του (χωρίς να φανταστώ για πόσο καιρό θα με στοίχειωνε). Εμφανίστηκα σε ένα χαρούμενο καταπράσινο δάσος με ένα σπαθί στο χέρι και κάποιοι στρατιωτικοί μου έδιναν αποστολές να σκοτώσω κάτι μικρά ξωτικά επειδή τους έκλεβαν τα ορυκτά. Εγώ ήθελα να εξερευνήσω αυτόν τον φαινομενικά απέραντο κόσμο αλλά δε μπορούσα να πάω πουθενά προτού ανέβαινα level, αλλιώς οι εχθροί που ήταν λίγο πιο έξω θα με κατασπάραζαν. Και για να ανέβω level έπρεπε να εκτελέσω τις αποστολές και γενικότερα να σκοτώσω οτιδήποτε είχε μυτερά νύχια ή δόντια.
Είχα πρόβλημα. Εννοώ εκτός από τα προβλήματα που είχα ήδη στη ζωή μου, δουλειά – σχολή – σχέση, μόλις είχα αποκτήσει ακόμη ένα: το WoW. Αντίθετα όμως με τα άλλα προβλήματά μου, αυτό ήταν εικονικό.
Όταν μπαίνεις στο WoW, έχεις πρόβλημα. Πρέπει να γίνεις level 2. Όταν γίνεις level 2 έχεις ένα νέο πρόβλημα.. να γίνεις level 3. Όταν γίνεις level 3 έχεις πολλά νέα προβλήματα: να αδειάσεις τις τσάντες σου και να βελτιώσεις τον εξοπλισμό σου. Μάλιστα αυτά τα προβλήματα δεν τα ξεφορτώνεσαι ποτέ εντελώς, απλά τα μετριάζεις με τον καιρό… Καθώς ανεβαίνεις επίπεδα αποκτάς κι άλλα προβλήματα. Να βρεις καλά groups για ομαδικές αποστολές, να συλλέξεις χρήσιμα αντικείμενα για να επιζήσεις περισσότερο και να μαζέψεις πολλά, πάρα πολλά, εικονικά λεφτά για να αγοράσεις γρήγορα μεταφορικά μέσα, ειδικό εξοπλισμό και άλλα ενδιαφέροντα αξεσουάρ.
Όσο προχωράς, το παιχνίδι θυμίζει όλο και περισσότερο την πραγματική ζωή, μόνο που έχει δράκους αντί για διευθυντές (και τους δύο τους λένε bosses πάντως) και σπαθιά αντί για στυλό (ή αντί για όποιο εργαλείο με το οποίο βγάζετε τα προς το ζην). Μάλιστα επειδή μαζί σας στον κόσμο (το realm όπου βρίσκεται ο χαρακτήρας σας) παίζουν και εκατοντάδες άλλοι πραγματικοί άνθρωποι, πολλές φορές σε κάνει να νιώθεις πως είσαι σε μία αληθινή κοινωνία, εξ αιτίας των καταστάσεων που δημιουργούνται μέσω της αλληλεπίδρασης με τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Ναι, περισσότερα προβλήματα. Μπορείτε μεν να φτάσετε τον χαρακτήρα σας στο μεγαλύτερο δυνατό επίπεδο χωρίς να μιλήσετε σε απολύτως κανέναν αληθινό άνθρωπο (αν και θέλει κόπο να είσαι τόσο αντικοινωνικός), όταν όμως “χτυπήσετε” (ding!) το τελευταίο level, δε θα βρείτε πολλά πράγματα να κάνετε αν δεν πάρετε μέρος σε ομάδες. Βλέπετε, για να μην πλήττουν όσοι έφτασαν στην “κορυφή” (μέχρις ότου βγει κάποιο expansion που θα τους αφήσει να μεγαλώσουν κι άλλο), υπάρχουν ειδικά μέρη όπου μπορούν να πολεμήσουν εναντίον τεράτων ή ακόμη και μεταξύ τους, αλλά μόνο ως μέλη μιας ομάδας. Και εκεί αρχίζετε να σκέφτεστε: “Κάπου το έχω ξαναδεί όλο αυτό το σκηνικό…”
Οι περισσότεροι παίκτες γίνονται μέλη κάποιας guild, οι οποίες είναι ομάδες ατόμων με συγκεκριμένη ονομασία, σημαία και κανόνες. Όσοι έχουν το θάρρος (και το κουράγιο!) να φερθούν πιο παράτολμα, ανοίγουν δικιά τους guild και προσπαθούν να κάνουν μέλη άλλα άτομα σαν εκείνους με τα οποία θα συνεργάζονται για να φέρουν σε πέρας αποστολές και να πολεμούν ομαδικά μάχες. Οι guilds συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποια θα έχει τα καλύτερα άτομα και ποια θα πετύχει τα περισσότερα κατορθώματα ώστε τα μέλη της να κυκλοφορούν περήφανα στους δρόμους των πόλεων και όλοι να τους αναγνωρίζουν για το πόσο “πετυχημένοι” είναι.
Όσοι δεν παίζουν WoW ή όσοι δεν έχουν όρεξη να ασχοληθούν ιδιαίτερα, αποκαλούν αυτά τα άτομα “καμένα” αντί για πετυχημένα. Και να σας εξηγήσω γιατί τους δίνουν αυτόν τον τίτλο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που σου δημιουργεί το Warcraft είναι ότι απαιτεί πολύ χρόνο. Όπως στο Farmville ταΐζεις γουρουνάκια και στο YoVille ψήνεις μπισκοτάκια, έτσι και στο WoW βελτιώνεις τον χαρακτήρα σου χωρίς να έχει ποτέ τελειωμό. Μάλιστα αν έχεις περισσότερους από έναν χαρακτήρες, τότε ο αριθμός των ωρών που πρέπει να παίζεις απλά και μόνο για να τους συντηρείς σε ένα καλό επίπεδο ανεβαίνει δραματικά. Και αυτό είναι απλά για την συντήρηση, χωρίς να μετρήσουμε τις άπειρες ώρες που απαιτούνται στις ομαδικές εξορμήσεις με τη guild, όπου είναι θεμιτό (και πολλές φορές υποχρεωτικό από τους κανόνες της) να συμμετέχεις.
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, όλη αυτή η αλληλεπίδραση με τους χρήστες μέσα στις πόλεις, τις αγορές, ακόμη και τις ομαδικές μάχες, προκαλεί μύρια άλλα προβλήματα, τα οποία κατά πάσα πιθανότητα έχετε νιώσει στον πραγματικό κόσμο αλλά πλέον έχετε και εδώ. Χαρά – λύπη, ελπίδα – απογοήτευση, εμπιστοσύνη – προδοσία, το WoW δεν έχει σχεδόν τίποτα να ζηλέψει από την πληθώρα συναισθημάτων του πραγματικού κόσμου. Εκτός από ένα πράγμα.. το ότι είναι ψεύτικο.
Βλέπετε, ό,τι και αν γίνει, και ο κόσμος ανάποδα να γυρίσει και να ανοίξει η Γη να μας καταπιεί, το Warcraft θα είναι για πάντα ένα εικονικό, ψεύτικο, “παιχνίδι”, με εικονικά, ψεύτικα, προβλήματα. Προβλήματα επιπλέον των όσων έχετε ήδη στον πραγματικό κόσμο εκεί έξω, είτε θέλετε να τα αντιμετωπίσετε είτε όχι. Ο αληθινός κόσμος, που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, είναι γύρω μας και είμαστε μέρη του. Δεν πρόκειται να φύγει όσο και αν τον αγνοούμε. Ο εικονικός όμως κόσμος (του Warcraft, στη συγκεκριμένη περίπτωση) μπορεί να φύγει, επειδή είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που εμείς επιλέξαμε να βάλουμε στη ζωή μας για να υπερκαλύψουμε το πραγματικό πρόβλημα που λέγεται επιβίωση.
Με απλά λόγια, ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με αυτό το “παιχνίδι” είναι επειδή είναι εύκολο.. σε σχέση με τη ζωή τους που είναι δύσκολη. Είναι εύκολο, επειδή όταν κάνεις λάθος και πεθάνεις, σε ξαναγεννάει σε ένα κοντινό νεκροταφείο. Είναι εύκολο, επειδή ακόμη και αν ξοδέψεις όλα σου τα λεφτά σε βλακείες, σε λίγα λεπτά μπορείς πάλι να βγάλεις όσα σου χρειάζονται για να επιβιώσεις. Είναι εύκολο, επειδή ακόμη και αν μαλώσεις με όλο τον κόσμο γιατί είσαι πικρόχολος και κακιασμένος και δεν τα πας καλά ούτε με τη σκιά σου και καταλήξεις να μην σε θέλει ούτε η τελευταία guild του realm, μπορείς να πληρώσεις την Blizzard αληθινά λεφτά, του αληθινού κόσμου, για να σε μεταφέρει σε άλλο realm με άλλο όνομα ώστε να κάνεις μια νέα αρχή (η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξει πάλι μία από τα ίδια επειδή εσύ θα είσαι πάλι ο ίδιος, στριμμένος, άνθρωπος).
(Μάλιστα αυτή είναι μόνο μία από τις υπηρεσίες που προσφέρονται επ’ αμοιβή. Οι άλλες περιλαμβάνουν αλλαγή εξωτερικής εμφάνισης ή αγορά ειδικών “συλλεκτικών” αντικειμένων για χρήση μέσα στο παιχνίδι. Και όλα αυτά επιπλέον του μηνιαίου κόστους συνδρομής, φυσικά.)
Δεν γκρινιάζω. Εγώ είχα επιλέξει να λάβω μέρος σε αυτή την online δραστηριότητα και να αφιερώνω χρόνο και χρήμα για τη συντήρησή της. Έμπαινα μέσα για 2.5 χρόνια και στις 4 Ιουλίου του 2010, έχοντας δημιουργήσει 10 χαρακτήρες, συνολικά συμπληρώνοντας 6 μήνες παιχνιδιού, αποφάσισα να το διακόψω. Για όποιον δεν κατάλαβε, 6 ολόκληρους μήνες, από τα τελευταία 2.5 χρόνια της ζωής μου, ήμουν μπροστά από το WoW.. μόνο. Και ήμουν πολύ απασχολημένος.
Ξεκίνησα με χαλαρό leveling γιατί στην αρχή δεν το είχα πάρει σοβαρά. Λίγες μέρες πριν λήξει ο χρόνος που αγόρασα με τα 2 ευρώ, ανανέωσα τη συνδρομή μου για ένα μήνα.. και μετά για άλλον ένα.. και άλλον.. και άλλον. Σε κάποια φάση δεν είχα όρεξη να παίξω και το είχα αφήσει, δεν ένιωθα καν κολλημένος. Δεν άργησα να επανέλθω δριμύτερος και τελικά να φτάσω στο τελευταίο level, να ανοίξω δικιά μου guild και να μαζέψω μέσα σχεδόν 100 άτομα, στην πλειοψηφία τους Έλληνες. Φτάσαμε να είμαστε ανάμεσα στις πιο καλές guilds του realm με ακουστό όνομα και αρκετούς καλούς παίκτες. Μπορεί να μην συναγωνιστήκαμε ποτέ τις πρώτες guilds, όμως είχαμε συμφωνήσει, όσο γινόταν, να αφήνουμε στους ενήλικες αντοχές για δουλειά και στους ανήλικους χρόνο για διάβασμα.
Ναι, άτομα κάθε ηλικίας μαζεμένα σε μία ομάδα, να βρίσκουν στρατηγικές για αντιμετώπιση πολύπλοκων προβλημάτων. Ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και δε μετανιώνω που την έζησα, όμως, όπως όλα, κάποτε έπρεπε να τελειώσει. Όχι επειδή δεν είχα τι άλλο να κάνω εκεί μέσα, πάντα κάτι θα βρισκόταν. Όχι επειδή ξόδευα τον χρόνο μου, αν ήθελα μπορούσα να τον ξοδέψω στην τηλεόραση ή σε κάποιο άλλο χρονοβόρο παιχνίδι. Σταμάτησα επειδή αποφάσισα πως είχα αρκετά αληθινά προβλήματα να αντιμετωπίσω στην πραγματική ζωή, για να έχω και άλλα τόσα ψεύτικα να χειριστώ στον εικονικό κόσμο. Ακόμη και αν τα ψεύτικα δεν είχαν τον ίδιο αντίκτυπο με τα αληθινά, επειδή στο παιχνίδι πάντα θα ανασταίνομαι και πάντα θα έχω λεφτά, παραμένουν ψυχοφθόρα και κουραστικά, ιδιότητες που προτιμώ να χαρακτηρίζουν τα ουσιαστικά μου προβλήματα μόνο. Και του Warcraft δεν θα έχουν αυτή την τιμή, πια.
Όσοι είστε ακόμη μέσα, να είστε καλά και καλό κουράγιο. Εύχομαι να βρείτε τους δικούς σας λόγους κάποτε να επιστρέψετε στον αληθινό κόσμο για να “παίξουμε” εδώ, μαζί :) Plasmatic, over and out.
K.
PS:I never said forever, όμως υπό διαφορετικούς όρους.