Και τώρα κάθομαι εδώ, στη μοναξιά ανάμεσα σε τόσα βλέμματα,
καθένα παγιδευμένο στο κουτί που του έφτιαξες να το περιορίζει
ώστε να μην αποτελεί κίνδυνο για την ακεραιότητά σου,
τα σχέδιά σου, τον τρόπο ζωής σου…
και σκέφτομαι όλες εκείνες τις φορές που σε εμπιστεύτηκα,
που σε πίστεψα, που σε άφησα να μπεις μέσα μου και να με γεμίσεις
μεγάλες ιδέες και βαθιά συναισθήματα
πως μαζί μπορούσαμε να αλλάξουμε τα πάντα,
πως με χρειαζόσουν, πως με καταλάβαινες…
Μα εσύ με εκμεταλλεύτηκες, με εξαπάτησες,
μου κακοποίησες την ψυχή, και το σώμα μου πλήρωσε τις συνέπειες…
προδομένο και αλλοτριωμένο,
ένα κέλυφος που απλώς κρατάει τα κομμάτια μου μαζεμένα,
εκδιωγμένο, παγιδευμένο, σαν τόσα πρόσωπα γύρω μου,
κλαμένα, πικραμένα, μετανιωμένα,
να πνίγονται στην απόγνωσή τους
κατηγορώντας τον εαυτό τους για όλα,
ακόμη και γι’ αυτά που φταις εσύ…
Εδώ, όμως, σε όλη αυτή τη σιωπή της φυλακής μας
έχουμε χρόνο να συλλογιστούμε,
να ξαναβρούμε τις δυνάμεις μας,
να δούμε τις περιστάσεις από μακριά
καθώς συνδέουμε τα συντρίμμια μας…
και τελικά δε θα το περιμένεις
γιατί δε θα σου έρθει ούτε από δεξιά, ούτε από αριστερά…
μόνο Ευθεία, σαν βέλος, θα πετύχει την κακία σου στην πηγή της
σπάζοντας όλων τα δεσμά…
Είμαστε μία κραυγή μακριά.