Σε ένα μονόδρομο μικρό, στο σπίτι μου πιο κάτω,
υπάρχει ένας κάθετος που είναι κατηφόρα.
Αυτός ο δρόμος, βέβαια, διαφέρει από τους άλλους,
γιατί εκεί σαν προχωράς βλέπεις τον κόσμο όλο.
Στη μια του άκρη έχει φτιαχτεί μια σκάλα τσιμεντένια
(βλέπετε είναι απότομος, κάποιος μπορεί να πέσει).
Και όμως κάποιοι προτιμούν να πάνε απ’ τη μέση,
σα να μη θέλουν σιγουριά· είναι ωραία η θέα.
Ευθεία απέναντι κοιτούν, καθώς κατηφορίζουν
καμία έγνοια ή δισταγμός, όλα συμβαίνουν τώρα.
Κι άμα τους τύχει κάποτε λιγάκι να γλιστρήσουν,
θα υποδεχθούν το έδαφος με χέρια ανοιγμένα.
Και θα το σπρώξουν δυνατά, μόλις θα πιάσουν κάτω,
να σηκωθούνε όρθιοι, λίγο γρατζουνισμένοι…
μα όπως πάντα έτοιμοι, τη θέα να δούνε πάλι.
Γιατί γι’ αυτό ήρθαν εδώ, όπως αυτοί, κ’ εσύ και εγώ.