Έχετε παρατηρήσει κάποιους μουσικούς οι οποίοι ξεκινάνε την καριέρα τους με ένα ή δύο albums γεμάτα χτυπητά τραγούδια και επιτυχίες που μένουν για χρόνια, αλλά μετά μπορεί να βγάλουν ένα δίσκο διαφορετικό από τους προηγούμενους, με άσματα που μιλάνε για το πόσο δύσκολη είναι η ζωή στο δρόμο ταξιδεύοντας συνέχεια από πόλη σε πόλη;
Αυτό συμβαίνει επειδή τα πρώτα τραγούδια τα είχαν γράψει πριν γίνουν διάσημοι και ήταν βγαλμένα από τη ζωή τους ως τότε (χωρισμοί, αποχωρισμοί, ναρκωτικά, βία και αγωνία και σε φτύνω κοινωνία), ενώ τα επόμενα συντέθηκαν καθ’ οδόν όσο έκαναν ατελείωτα παγκόσμια tours επεκτείνοντας τη φήμη τους.
Έτσι είναι, καλώς ή κακώς: οι καλλιτέχνες που γράφουν τους δικούς τους στίχους επηρεάζονται από καταστάσεις με τις οποίες το κοινό τους δε μπορεί πάντα να συσχετιστεί (να κάνει relate βρε αδερφέ) – στην προκειμένη περίπτωση τα συνεχή ταξίδια σε όλο τον κόσμο (εκτός και αν είσαι οδηγός φορτηγού).
Το ίδιο ισχύει και με τους κινηματογραφιστές.. περίπου.
Από τότε που η Αμερική πείσθηκε πως δέχτηκε τρομοκρατικό χτύπημα από μυστήριες δυνάμεις της ανατολής, ξεκίνησε έναν ατελείωτο πόλεμο προς κάθε δυνατή κατεύθυνση, αρχικά υποστηρίζοντας ότι γίνεται για να πιάσει έναν συγκεκριμένο Άραβα, ενώ στη συνέχεια αυτό παραμερίστηκε δίνοντας τη θέση του σε κάποια “αναμόρφωση” των βαρβάρων εξ ανατολής (με τα αόρατα όπλα μαζικής καταστροφής) – επειδή φυσικά η Αμερική είναι γνωστή για τον αλτρουισμό της.
Οι συγκεκριμένες καταστάσεις δεν άφησαν ανεπηρέαστο τον κόσμο του Hollywood cinema, όπου πέρασε από blockbusters τύπου Titanic, A Beautiful Mind, The Green Mile κ.α., σε ταινίες όπως το The Hurt Locker, Jarhead, Body of Lies κλπ.
Φυσικά αυτό δεν έγινε επειδή επέστρεψαν οι τραυματίες φαντάροι από το Ιράκ και ξαφνικά μετατράπηκαν όλοι σε σεναριογράφοι καταγράφοντας λεπτομερώς αυτά που έζησαν, αλλά επειδή το Hollywood πάντα δούλευε για την κυβέρνηση, προωθώντας ό,τι απαιτείτο κάθε φορά: από τη Disney να διαδίδει μηνύματα υπέρ του `Β Παγκοσμίου πολέμου για να ανεβάσει το ηθικό των πολιτών, μέχρι τις αμέτρητες ταινίες που υποστήριξαν την αναγκαιότητα των μαχών και επιθέσεων (Saving Private Ryan, Flags of Our Fathers, etc).
Πάντα υπάρχουν παραφωνίες και εξαιρέσεις (όπως για παράδειγμα τα anti-war films κατά του Βιετνάμ), όμως οι πιο διαδεδομένες ταινίες (που φτιάχνονται και με την υποστήριξη/συμμετοχή του Αμερικανικού στρατού) παραμένουν υπέρ του εκάστοτε πολέμου.
Η διαφορά λοιπόν μεταξύ των αλλοτριωμένων μουσικών και των κινηματογραφιστών, είναι ότι οι μεν αλλάζουν ύφος εξ αιτίας των νέων εμπειριών τους, ενώ οι δε εξ αιτίας της εκάστοτε πολιτικής γραμμής που παίρνουν από τα lobbies τους.
Όσοι λοιπόν πάτε να δείτε στο τέλος του μήνα το Zero Dark Thirty, υποψήφιο για 5 Oscars, 4 Golden Globes και 5 BAFTAs (λες και σημαίνει κάτι αυτό), να θυμάστε πως δεν είναι μεν κακό να βλέπεις μια περιπέτεια γεμάτη δράση, αγωνία και μυστήριο, αλλά η συγκεκριμένη θα προσπαθήσει προπαγανδιστικά να σας πείσει ότι καλώς έγινε/γίνεται ο ατελείωτος πόλεμος στην ανατολή, καλώς πεθαίνουν οι νεαροί Αμερικανοί για την υποτιθέμενη διασφάλιση της πατρίδας τους, και καλώς βασανίζονται οι σκουρόχρωμοι μουσουλμάνοι επειδή έτυχε να είναι στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.
Α, και όσοι ετοιμάζεστε να πείτε “τί με νοιάζει εμένα, εγώ την έφτιαξα;”, σκεφτείτε πως κάθε φορά που πληρώνετε εισιτήριο σινεμά, αγοράζετε ένα DVD, ή κατεβάζετε μια ταινία, ένας μετρητής σε κάποιο μέρος του κόσμου γράφει +1, κάνοντας τους παραγωγούς να νομίζουν πως έκαναν καλή δουλειά.
Θες δράση και μυστήριο, ξαναδές τα Bourne (τα παλιά), μπας και καταλάβουν μερικοί πως δεν πουλάει πια το ρατσιστικό πολεμοχαρές παραμύθι τους και η συνεχής κλάψα πως όλος ο κόσμος θέλει κατά βάθος να καταλύσει τον αξιοζήλευτο “τρόπο ζωής” τους.
Εκτός και αν τελικά δεις αυτό, οπότε πουλάει, οπότε καλώς τα φτιάχνουν, αλλά μετά μην κλαίγεσαι που το Hurt Locker *έκλεψε* 5 Oscars από το Avatar δίνοντας θάρρος στον σεναριογράφο και στη σκηνοθέτη να φτιάξουν το Zero Dark Thirty, με αρχικό τίτλο.. “For God and Country“!
Λουστείτε τους, ψευτοκουλτουριάρηδες.
Κωνσταντίνος Γκουτζής
http://kgk.gr
