Ξέρεις πως οι εικόνες σε λίγο θα φύγουν
πως δε θα έχουν πια υφή και χρώμα
θα είναι απλά μια ανάμνηση
όποτε βλέπεις το πρόσωπό της
τα μακριά μαλλιά της
και τότε θα φτιάχνεις δικές σου
πάλι απ’ την αρχή…
Και ξαφνικά θέλεις να ζητήσεις συγνώμη
για κάθε ξεχασμένη, πλέον, πράξη
που όμως εσύ ποτέ δε μπόρεσες
απ’ το μυαλό σου να βγάλεις…
γιατί όλα έχουν σημασία,
όταν δε μπορείς να κάνεις τίποτα
Μα δε θυμάμαι ούτε τη μυρωδιά της
ούτε καν πως ήταν να σε αγγίζει
και είναι κρίμα που σε λίγο
θα ξέρω μονάχα πως την έλεγαν…
μια ακόμη ανάμνηση
που δε θα βγάζει νόημα
Μας ένωσε μια μελωδία
μια μουσική παράξενη
και τόσα χρόνια μετά είδαμε
πόσο μοιάζαμε, πόσο ταιριάζαμε
κι όμως δε θα μάθουμε ποτέ
τι θα γινόταν…
Και αν έπρεπε να βρεθούμε;
αφού οι συγκυρίες είχαν γίνει
και εμείς ακολουθήσαμε
μιλήσαμε, καταλάβαμε,
γιατί να συνέβη αφού τελικά
δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα…
Πραγματικά τρομακτικό
σε κάνει να ξεχνάς τα άλλα,
για λίγο, κοιτάς αλλού
όμως αυτό δεν αλλάζει το παρόν
το οποίο δεν είναι άσχημο,
απλά αναρωτιέσαι…
Γιατί να υπάρχει αυτό το κείμενο;
απλά για να θυμίζει…
κάτι ήταν κάποτε εκεί, κάτι υπήρχε
και αν ποτέ ξανασυμβεί
μη με ξεχάσεις..
τότε δε μπορούσα να κάνω τίποτα
Για μια στιγμή τότε
έχασα τον εαυτό μου
έχασα τον εαυτό μου
έχασα…
ήσουν εκεί
χάθηκες κι εσύ
[…]
Σκέψου με για λίγο
θυμήσου με για μια στιγμή
όταν ακούς τη μουσική
αυτό μονάχα μου αρκεί
κι εγώ θα κάνω το ίδιο…
στο τέλος όλα αυτά ήταν απλά
Αναμνήσεις Μιας Άλλης Ζωής
