Δεν είναι στίχοι αυτοί εδώ
που βγάζουν νόημα και άκρη
μια ιστορία αναπολούν
γεμάτη όνειρα και λάθη
Δε λέει για σένα ούτε για μένα
δε λέει για εμάς και για κανένα
είναι απλά παρομοιώσεις
λάθος παραταγμένες
Γράφω για σένα φίλη καλή
που χρόνια αντικρίζω
από παλιά με ήξερες
μα τώρα σε γνωρίζω
Πού να ‘σαι πια
πέρασε ο χρόνος
πήρε και εμάς μαζί ο πόνος
της σιγουριάς…
Γιατί αυτό αναζητούσες
μαζί και τόσοι, τόσοι άλλοι
έτσι κι εσύ παρακαλούσες
για λίγη συμπαράσταση
Ένα αυτί να σε ακούσει
και ένα μάτι να σε δει
ένα μυαλό να απαντήσει
προτού καλά – καλά σκεφτεί
Και πάντα είχες τι να κάνεις
κάτι παράξενο να πεις
για όλα γύρω να αμφιβάλλεις
και χαρωπά να διαφωνείς
Με λίγες λέξεις σου μπορούσες
χωρίς να το αποσκοπούσες
εύκολα να στείλεις κάποιον
απ’ τα Ηλύσια στο σκοτάδι
Σαν νέος Καίσαρας την Ρώμη διοικείς
όπου κι αν είσαι, όπου σταθείς
και συνεχίζεις να απορείς
που χάθηκε ο χρόνος…
Καθώς ο κύκλος προχωρά
τι άλλο μένει πια για μας;
Κάποια φιλιά σε ξεχασμένα τετράδια
και κάποιες λέξεις σε σκονισμένα βιβλία.
