Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι δεν είναι τέλειοι, με την έννοια του ότι δεν μπορούν να είναι απολύτως ψυχολογικά σταθεροί και ευσπλαχνικοί. Γι’ αυτό, κάθε γνώση ή αντικείμενο, σε ανθρώπινα χέρια, μπορεί να μετατραπεί είτε σε χρήσιμο βοηθό για εξέλιξη, είτε σε θανάσιμο όπλο που θα συνεισφέρει στην καταστροφή του ανθρώπινου είδους.
Έχει λεχθεί πως οι άνθρωποι είναι τα μόνα ζωντανά όντα με αυτοκαταστροφικές τάσεις. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή μας κυριαρχεί μια γενική άγνοια και απάθεια απέναντι στο τι συμβαίνει γύρω μας. Λίγοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν, καταπνίγοντας τον εγωισμό τους, να ενδιαφερθούν για κάποιον πιο έξω από το κοντινό περιβάλλον τους. Οι επιστήμονες παρόλα αυτά, αν και είναι μόνο άνθρωποι – όπως όλοι μας -, καλούνται να φερθούν εντελώς αλτρουιστικά και μάλιστα όποτε παραστρατούν, η δημόσια κατακραυγή τους καταδικάζει. Βέβαια αυτό που κανείς δε σκέφτεται προτού τους κατηγορήσει είναι πως πιθανότατα και εκείνος θα έκανε το ίδιο αν βρισκόταν στη θέση του συγκεκριμένου επιστήμονα, ο οποίος πνιγμένος στα χρέη ή μετά από απειλή ανώτερού του, αναγκάστηκε να δημιουργήσει κάτι τόσο εξελιγμένο και συγχρόνως τόσο καταστροφικό.
Σίγουρα κάθε άνθρωπος που θέλει να αποκαλείται ‘αξιόλογος επιστήμονας’, πρέπει να δρα ανεξάρτητα από προσωπικά συμφέροντα και να έχει σαν μοναδικό σκοπό του την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους – το οποίο και αντιπροσωπεύει – και την καλύτερη κατανόηση του Κόσμου που μας περιβάλλει.
Μολαταύτα, οποιαδήποτε επιστημονική έρευνα για να θεωρηθεί σήμερα σοβαρή, ολοκληρωμένη και διαχρονική, χρειάζεται μεγάλα χρηματικά ποσά για υλικά, εργαλεία, ανθρώπινο δυναμικό και άλλα παρόμοια, τα οποία θα βοηθήσουν τις ερευνητικές ομάδες να περάσουν από την θεωρία στην πράξη και στη συνέχεια στην τελική απόδειξη και παρατήρηση. Έτσι δημιουργείται η ανάγκη οικονομικής υποστήριξης την οποία αναλαμβάνουν εύρωστοι σχηματισμοί (επιχειρήσεις, κράτος) οι οποίοι όμως θέλουν να έχουν και κάποιο χρηματικό όφελος από τις ανακαλύψεις αυτές. Γι’ αυτό η πνευματική σημαντικότητα των ερευνών συμβιβάζεται με το κέρδος και τη φήμη που προσφέρουν οι καινοτομίες τους, ώστε τελικά να έχουμε σαν αποτέλεσμα τον κόσμο που βλέπουμε γύρω μας, μολυσμένο από το συμφέρον.
Τον καιρό που ο Σοφοκλής έλεγε πως “Κανένας άλλος τόσο κακός θεσμός δε βλάστησε ανάμεσα στους ανθρώπους σαν το χρήμα” οι επιστήμονες της εποχής ήταν πλούσιοι φιλόσοφοι που δεν είχαν την ανάγκη να προσαρμοστούν σε κανένα κρατικό ή κοινωνικό περιορισμό και ανεξάρτητα από τον περίγυρό τους, οραματίζονταν γαλαξίες με στρογγυλούς πλανήτες χωρίς να έχουν καν ανακαλύψει το ηλεκτρονικό τηλεσκόπιο. Όμως καθώς οι καιροί αλλάζουν, αλλάζουν και οι άνθρωποι, οι οποίοι πλέον από μικρή κιόλας ηλικία μαθαίνουν να καταπιέζουν τη δημιουργικότητα τους, όχι πια σε έναν επίπεδο πλανήτη, αλλά σε μια επίπεδη λογική, που κατευθύνεται από πολυεθνικές και αρχηγούς χωρών. Αν η επιστήμη δεν καταφέρει να ξεχωρίσει από αυτή την ευθεία, το πιθανότερο είναι να γίνει ενεργό κομμάτι της τελικής μας καταστροφής.
